Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Στην Ελλάδα, από την δημιουργία του νέου Ελληνικού κράτους μέχρι τη Μεταπολίτευση, είχαμε το εξής οξύμωρο γεγονός, μία χώρα με κεντροαριστερή πλειοψηφία, αλλά κεντροδεξιά, με έμφαση στο δεξιά, κυβερνητική ηγεσία.
Βέβαια, για αυτό δεν ευθύνεται η ανορθολογική συμπεριφορά του Έλληνα ψηφοφόρου, αλλά οι μηχανισμοί εξουσίας που είχε στα χέρια της η Δεξιά και διαμόρφωνε, όχι πάντοτε με μη βίαιους τρόπους, τις σχετικές πλειοψηφίες. Σύμμαχος της; Τα Ανάκτορα και το τότε Κέντρο.
Τις εποχές αυτές ήταν στίγμα το να είσαι αριστερός, καθόριζε τη μη ζωή σου, σε απέκλειε από τις ίσες ευκαιρίες, σε καθιστούσε παρελκόμενο Έλληνα!
Η Χούντα του 1967 ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Με τη Μεταπολίτευση το Κέντρο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, και με το ΠΑΣΟΚ η Κεντροαριστερά έγινε κυρίαρχη και πολιτικά και ήρθε στην εξουσία. Οι όροι αντιστράφηκαν, η Δεξιά ήταν πλέον το στίγμα. Βέβαια, για να είμαστε ιστορικά ακριβείς και δίκαιοι, πρόκειται για ένα πολιτικό στίγμα χωρίς επιπτώσεις, χάρη και στην εμπέδωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Σε αυτό το καινούριο πλαίσιο που δημιουργήθηκε η Δεξιά αγκάλιασε με έναν ιδιότυπο τρόπο τον φιλελευθερισμό και τον έπνιξε με τις .............εθνικιστικές της εξάρσεις, και παράλληλα μετατοπίστηκε στο χώρο του κέντρου. Η πλήρη μετατόπιση της έγινε υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και φυσικά με τον Κώστα Καραμανλή.
Τις λίγες στιγμές μεταπολιτευτικά που η Ν.Δ. παρουσιάστηκε με την παραδοσιακή δεξιά της ιδεολογία γνώρισε οδυνηρές ήττες, κυρίως με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, και λιγότερο με τον Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος παρόλο που το ήθελε, δεν κατάφερε να επενδύσει στον ιδανικό γι αυτόν βαθμό πολιτικής στροφής.
Οι κινηματικές μορφές πολιτικής, κυρίως μεταπολιτευτικά, στην Ελλάδα ανήκουν στο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Την τελευταία φορά που η Δεξιά εμφανίστηκε με κινηματικά χαρακτηριστικά στην Ελλάδα ήταν το 1982 με την έμφαση στη ΔΑΚΕ και στην ΟΝΝΕΔ από τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Κύριο ρόλο τότε στην κινηματικοποίηση της Δεξιάς έπαιζε ο νεαρός Αντώνης Σαμαράς.
Το 2009 φαίνεται πως η Ν.Δ., με την παραδοσιακή δεξιά της έκφραση, μετά την ανάληψη της Προεδρίας από τον Αντώνη Σαμαρά, θα επενδύσει σε μία κινηματική λογική. Στον Κινηματικό Συντηρητισμό, ο οποίος είναι ευρύτατα διαδεδομένος στις ΗΠΑ, και είναι αρκετά ισχυρός το τελευταίο διάστημα αντιπολιτευόμενος τον Obama στους δρόμους.
Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα για τον νέο Πρόεδρο της Ν.Δ., να θέσει και πάλι τη δεξιά σε κίνηση. Είναι σίγουρο, φάνηκε ήδη από τις συνεντεύξεις του, ότι θα προσπαθήσει να ενισχύσει την παρουσία της Ν.Δ. στους μαζικούς χώρους. Επίσης, σε ζητήματα ταυτότητας δεν αποκλείεται να επενδύσει σε μαζικές κινητοποιήσεις, άλλωστε είναι πρόσφατο το παράδειγμα των λαοσυνάξεων της Εκκλησίας για τις ταυτότητες. Ο Έλληνας μπορεί να μην βγαίνει στους δρόμους για την κατάντια της οικονομίας του, αν του θίξεις όμως την Ελληνικότητα βγαίνει κατά κύματα.
Τέλος, θα πρέπει να κρατήσουμε το άνοιγμα του Αντώνη Σαμαρά στους bloggers και στα ηλεκτρονικά κινήματα. Όπως είχε δηλώσει, έχουν και τα δικά μας παιδιά κομπιουτεράκια και ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Η πιο εμφανής δήλωση για την ενθάρρυνση της παρουσίας της Ν.Δ. και στην bloggosσφαιρα.
Από το Φωτιά και Τσεκούρι, φαίνεται πως θα περάσουμε στο φωτιά στα πληκτρολόγια!!!