Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΔεν ξέρω πως ούτε και γιατί. Ίσως να φταίει ο βροχερός καιρός.. Αφού μαζί με τα ρυάκια που σχηματίζει στους δρόμους σου παίρνει και τα χρόνια. Κι εσύ να γλιστράς ανύποπτος πάνω τους. Πότε με τις ραγάδες ενός γέλιου στην άκρη των χειλιών και πότε με ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών. Πάνω απ’ όλα για όσα μετάνιωσες που δεν τα είχες χαρεί. Ωχ.. Νόθες σκέψεις που με την αριστερόστροφη κίνηση του δεξιού σου χεριού προσπαθείς να διώξεις. Σαν τις επίμονα ενοχλητικές μύγες. Μόνο που οι σκέψεις δεν σκοτώνονται. Θα μπορούσε ίσως. Με ένα φορμάτ στο μυαλό. Αλλά πως; Πως θα κάνεις back up στις θύμησες που γλυκαίνουν τις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς και σου δίνουν μια αιτία να ζεις.. Πως θα τις σώσεις. Θα διαγραφούν με ότι επιδίωκες ν’ αποφύγεις σαν υπολογιστικούς ιούς. Μα τι μου συνέβη.. Α, ναι.. Θα απενεργοποιήθηκε κάτω από την ισχυρή ψύξη και συστολή το τείχος προστασίας του νου. Και από κάπου με κάποιο τρόπο τρύπωσε απόψε το ανεπιθύμητο συναίσθημα. Για να ζεστάνει την καρδιά και να φωτιστούν στην φλόγα του πρόσωπα και πράγματα που νόμιζες ότι τα μπάζα της καθημερινότητας τα είχαν καταχωνιάσει στα δέκατα τρίτα υπόγεια της ψυχής. Εντάξει.. Και πως ξεπετάχθηκαν από εκεί με μιας. Ποια αόρατη και άγνωστη δύναμη τα προώθησε.. Μα ναι.. Ο Simple Man Radio φταίει. Με το «γκράτσια σαλαβίδα του» και την Yasmin Levy..(Ακούστε το εδώ)