Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Κάθε φορά που η Ελλάδα περνάει μία σοβαρή κρίση κάνουμε το εξής αυτονόητο, χρεώνουμε την κρίση στον δικομματισμό. Μόνο που το κάνουμε δημοσκοπικά, και μας κρατά λίγο. Αν εννοούσαμε τα λεγόμενα μας, τα δύο «μεγάλα» κόμματα δεν θα υπήρχαν εδώ και μερικά χρόνια. Δυστυχώς όμως, εκτός από μνήμη χρυσόψαρου έχουμε και πολιτική λειτουργία ελλειμματική.
Η συμπεριφορά μας μοιάζει με το καθρέφτισμα. Στεκόμαστε μπροστά στον καθρέφτη και βλέπουμε το δαίμονα με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Οργιζόμαστε, ξανακοιτάζουμε στον καθρέφτη και βλέπουμε τον εαυτό μας ως επαναστάτη. Σκεφτόμαστε αγώνες, απεργίες και πορείες, φουσκώνουμε ως παγώνια και ετοιμαζόμαστε για ανατροπές.
Ξανακοιτάζουμε στον καθρέφτη, και τότε βλέπουμε τον πελατειακό μας εαυτό. Θέλουμε κρεβάτι στο νοσοκομείο, μετάθεση από την παραμεθόριο, διορισμό στο δημόσιο κτλ.
Τι κάνουμε; Αφήνουμε τον καθρέφτη και συνεχίζουμε την πολιτική μας πρακτική: βρίζουμε τον δικομματισμό, του χρεώνουμε τα δεινά, αλλά παράλληλα τον στηρίζουμε και του ζητάμε χάρες…
Θα βρούμε ποτέ το κουράγιο να σπάσουμε τον καθρέφτη; Δεν πρέπει να φοβηθούμε τη γρουσουζιά, δεν υπάρχει περισσότερη από την κακοδιακυβέρνηση δεκαετιών.