Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΗ Ναζιστική Γερμανία, «…μάζευε τους ζητιάνους και τους πήγαινε σε στρατόπεδα ή σε προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας… ενώ οι άνεργοι βαφτίζονταν «φυγόπονοι αντικοινωνικοί» και υποχρεώνονταν να καταταγούν σε στρατιωτικοποιημένες «συντροφικές ομάδες» ώστε να μην κυκλοφορούν στους δρόμους…»
Mark Mazower : Σκοτεινή Ήπειρος, Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001, σελ. 106.
«…Μόλις οι εθνικοσοσιαλιστές πήραν την εξουσία θέσπισαν νόμους περί αναγκαστικής στείρωσης, οι οποίοι αφορούσαν πρώτα τους ψυχασθενείς, στη συνέχεια τους «επικίνδυνους καθ’ έξιν εγκληματίες», τέλος δε και τους παραβατικούς νέους. Το 1937 πάνω από 200.000 άνθρωποι είχαν στειρωθεί, σε .........
σύγκριση με τους λίγο περισσότερους από 3.000 των ΗΠΑ –ανάμεσά τους πολλοί τσιγγάνοι, οι λεγόμενοι Μπάσταρδοι της Ρηνανίας (παιδιά δεσμών ανάμεσα σε Γερμανίδες και σε μαύρους Γάλλους στρατιώτες), οι «ηθικώς αδύναμοι», οι «άτακτοι πλάνητες», οι «φυγόπονοι» και οι «ακοινωνικοί»».
Mark Mazower : Σκοτεινή Ήπειρος, Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001, σελ. 105.
Ο Φύρερ σκεπτόμενος τις δυνατότητες τουρισμού που θα πρόσφερε η Κριμαία και η Κροατία στους Γερμανούς, έλεγε : «…Περιμένω μετά τον πόλεμο να υπάρξει μεγάλη έκρηξη αγαλλίασης… Τι πρόοδος προς την κατεύθυνση της νέας Ευρώπης»! Άλλες όμως χώρες, προορίζονταν για άλλη αποστολή. «Η Πολωνία θ’ αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο με τις ανατολικές περιοχές και θα ήταν πηγή εργατικού δυναμικού –ένα Arbeitseich für das Herrenvolk [κράτος εργασίας για τον λαό των κυρίων», όπως το διατύπωσε ο Χίτλερ λίγο μετά την εισβολή. Ο διαμελισμός της χώρας και η βάρβαρη μεταχείριση του πληθυσμού της μετά το Σεπτέμβριο του 1939 έδειξαν ποιες μέθοδοι θα χρησιμοποιούνταν γι’ αυτόν το στόχο…»
Mark Mazower : Σκοτεινή Ήπειρος, Ο Ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001, σελ. 148.
Ο δάκτυλος της κολονοσκόπησης που κάποιοι «ευφυείς» συντάκτες του γερμανικού Focus πρόσθεσαν στο άγαλμα της Αφροδίτης, ήταν ό,τι το πιο ευφυές μπορούσαν να κάνουν ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ.
Ο «πολιτισμός» τους αναδύει μια οσμή σαφώς ανάξια του έστω και του πολύ πρόσφατου (με βάση τον ιστορικό χρόνο) πολιτισμού που το γερμανικό έθνος μπορεί να επιδείξει στα γράμματα, τις τέχνες και τη τεχνολογία, και φυσικά ισάξια ενός ιστορικού παρελθόντος της χώρας τους, που είναι στενά συνδεδεμένο με τη βαρβαρότητα και τη καταστροφή.
Τη στιγμή που στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες εν ζωή Έλληνες που έζησαν την Γερμανική Κατοχή.
Τη στιγμή που στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες εν ζωή Έλληνες που ακόμα θυμούνται τον ήχο των γερμανικών στούκας που βομβάρδιζαν ελληνικές πόλεις και σκότωναν αμάχους.
Τη στιγμή που στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες εν ζωή Έλληνες που θυμούνται τον ήχο της γερμανικής μπότας στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, και τις τραχιές κραυγές των Γερμανών κατακτητών.
Τη στιγμή που στην Ελλάδα, δεν υπάρχει σχεδόν ούτε μια οικογένεια που να μην έχει μια πικρή ανάμνηση από εκείνη την περίοδο.
Τούτη τη στιγμή, και εκμεταλλευόμενοι μια δύσκολη οικονομική στιγμή που περνά η χώρα μας, το παραπάνω περιοδικό επέλεξε να θυμίσει ό,τι θα έπρεπε να αποδείξει ότι δεν ισχύει : «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε την τρίχα άλλαξε ούτε την κεφαλή του».
Δεν θα πέσω όμως στη παγίδα. Δεν θα καταφερθώ συλλήβδην εναντίον ενός ολόκληρου λαού, όσο κι αν πολλές φορές εξαιρετικά έγκυρες γραφίδες βεβαιώνουν ότι για τα μεγάλα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, σε δυό Παγκοσμίους Πολέμους, ο γερμανικός λαός, δεν είχε και τόσες πολλές ενστάσεις για τούτο το εγχείρημα της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, όσο ήλπιζε ότι η νίκη θα έγερνε τελικά προς το μέρος του. Προσωπικά πάντως, εξακολουθώ να είμαι αρκετά επιφυλακτικός στο ζήτημα της συλλογικής λαϊκής ευθύνης, (όχι πάντως σαν γενική αρχή μου), κι όσο αν δεν με βοηθά πολλές φορές η πραγματικότητα.
Ας είναι…
Ας θεωρήσω λοιπόν, όσο κι αν η υπόθεσή μου αυτή μπορεί να αποδειχτεί στη συνέχεια έωλη, ότι μια μικρή μερίδα ανθελλήνων, εκεί στη Γερμανία, απλά έδειξαν ότι εκπροσωπούν ακόμα ψυχή τε και σώματι μια βαρβαρότητα, που το ίδιο το γερμανικό έθνος δεν θέλει, ή θα έπρεπε να μην θέλει να θυμάται.
Αναφέρομαι στο γερμανικό Focus, και προσπαθώ μέσα από τα πιο σημαντικά, κατά τη κρίση μου, σημεία του δημοσιεύματός του να παρακολουθήσω το εσώψυχο των υστερικών ανθελλήνων, έχοντας υπόψη τη μετάφραση του κατάπτυστου δημοσιεύματός του «Betrüger in der Euro - Familie», όπως αυτή η μετάφραση αναρτήθηκε στο blog «Ελληνικό Καφενείο».
Αντιστρέφοντας λοιπόν τα «επιχειρήματά» τους, σημειώνω με τη σειρά μου –είναι σαφές ότι στο άνω δημοσίευμα, ό,τι εδώ αναφέρεται ως «μομφή» εναντίον τους, εκεί λέγεται σε βάρος των Ελλήνων :
Η Ευρώπη – κληρονόμος του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Πολιτισμού ζητά από την Γερμανία, όχι μόνο μια σκληρή οικονομική πολιτική, ώστε επιτέλους, όλη η Ευρώπη να μη λειτουργεί μονάχα με κύριο γνώμονα το συμφέρον της γερμανικής οικονομίας, μα το κυριότερο, απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας των Γερμανών. Βέβαια, πώς μπορείς να παντρέψεις τόσο εύκολα ένα Πολιτισμό σαν τον Ελληνικό, με ένα πολιτισμό, που ακόμα ψάχνουνε οι αρχαιολόγοι κι οι ιστορικοί να βρούνε ποια τέλος πάντων ήταν η συνεισφορά του στο Παγκόσμιο Πολιτισμό, εξόν απ’ τη βαρβαρότητα δυό Παγκοσμίων Πολέμων, τις λεηλασίες και τις κλοπές σε βάρος κατακτημένων ή αποικοκρατούμενων λαών και τις καταστροφές των όποιων παραγωγικών τους δομών, κλοπές από αρχαιότητες που κοσμούν τα γερμανικά μουσεία, ως κλοπές πλουτοπαραγωγικών πόρων.
Κάποιοι Γερμανοί, αυτοί οι ανιστόρητοι ανθέλληνες. δεν γνωρίζουν προβλήματα πολιτιστικής προσαρμογής. Εκπροσωπούν, τούτοι οι ανθέλληνες, ένα εσμό κομπάρσων, σε κάποια περιθωριακά έργα. Πώς να μην εκπλήσσεται κανείς με μια διασκέδαση, στην οποία η μπυροκατάνυξη και το ρέψιμο αποτελεί τρόπο ευωχίας; Τούτοι οι ανθέλληνες, αποτελούσαν πάντα τα παραβατικά παιδιά της Ανθρωπότητας, και ήρθε πια καιρός να κλειστούν σε πολιτιστικό αναμορφωτήριο. Αλλά φυσικά αυτοί δεν απασχολούνται καθόλου μ’ αυτά. Αυτοί δεν περιμένουν τίποτα περισσότερο από μια ακόμα ευκαιρία να αναστήσουν τις γερμανικές βαρβαρότητες του παρελθόντος, που όμως, όπως είπα, θέλω να πιστεύω ότι δεν εκφράζουν τουλάχιστον τους σύγχρονους Γερμανούς. Δε βαριέσαι, λέει αυτή η πολιτισμικά παραβατική γερμανική μειοψηφία, η Γερμανία μπορεί να επιβιώσει και χωρίς τον Πολιτισμό.
Οι Γερμανοί είναι μοναδικοί. Αν και το 3% μονάχα του παγκόσμιου πληθυσμού, μονάχα τούτο το μικρό ποσοστό γράφει γερμανικά. Το να ξεφορτωθούν επί τέλους μια γραφή με τις λέξεις – σιδηροδρόμους και με τ’ ατέλειωτα σύμφωνα που εδώ, στις χώρες όπου υπάρχει ήλιος, τα χρησιμοποιούμε όταν τρέμουμε απ’ το κρύο, ούτε που το σκέφτηκαν ποτέ.
Εγωισμός και αίσθηση τους «εμείς». Για αιώνες η Γερμανία ήταν χωρισμένη σε πριγκιπάτα, κι όταν ενώθηκε, αιματοκυλίστηκε η Ανθρωπότητα. Όταν δεν μισούνταν μεταξύ τους, μισούσαν όλο τον άλλο κόσμο. Για αιώνες, για τους Γερμανούς, υπήρχαν αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι. Ένας «Λαός Κυρίων» [Herrenvolk] και οι «Υπάνθρωποι» [Untermenschen]. Δεν είναι δικοί μου χαρακτηρισμοί. Είναι «επίσημοι» όροι του Γερμανικού Κράτους και της ιδεολογίας του, στα πολλά Σκοτεινά Χρόνια της γερμανικής ιστορίας, τα όχι και πολύ μακρινά.
Όμως, θα σταματήσω εδώ. Τα υπόλοιπα που αναφέρει το γερμανικό Focus, είναι τόσο φαιδρά, και τόσο ανόητα… γερμανικά, που δεν αξίζει το κόπο να αναφερθούμε.
Φυσικά, όμως, δεν είναι μόνο το παραπάνω περιοδικό που ζέει ανθελληνισμού. Υπάρχει μια ενορχηστρωμένη επίθεση. Λίγο μετά, άλλα γερμανικά δημοσιεύματα, φτάσανε στο έσχατο σκαλί του ανθελληνισμού τους, ζητώντας να πουλήσουμε την Ακρόπολη και νησιά μας, αναφέροντας και την Κέρκυρα, προκειμένου να βρούμε λεφτά να αντιμετωπίσουμε την οικονομική μας κρίση.
Ποιοι ομιλούν; Ομιλούν Γερμανοί (έστω μια ανθελληνική μειονότητα, που εξόν από ανθελληνική είναι και ανιστόρητη)! Αυτοί που αν έπρεπε να πληρώσουν τα όσα δεινά επισώρευσαν στην Ανθρωπότητα σε δυό Παγκόσμιους Πολέμους, κι αν η Ανθρωπότητα δεν τους έδειχνε την μεγαλοψυχία που τους έδειξε, ΔΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΛΕΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΦΘΟΝΑ ΧΡΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΑΠ’ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥΣ, ΚΙ ΑΝ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΕ ΜΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΦΕΙΛΗ ΤΟΥΣ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΩΣ ΧΩΡΑ, ΤΟΤΕ, ΙΣΩΣ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ, Η ΜΑΛΛΟΝ, ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΥΡΡΙΚΝΩΘΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ – ΚΡΑΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ.
Και περιμένω, περιμένουμε εδώ στην Ελλάδα, για να δικαιωθούμε στον ισχυρισμό μας, ότι δεν εκπροσωπούν αυτές οι υστερικές ανθελληνικές κραυγές το σύνολο των Γερμανών πολιτών, ΑΥΤΗ Η ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ. ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ, ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΟ ΑΙΣΘΗΜΑ, ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ. Βέβαια, ιστορικά μιλώντας, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, σπάνια η Γερμανία (όπως και η Αυστροουγγαρία παλιότερα), υπήρξε ουσιαστική σύμμαχος και φίλη της χώρας μας, σ’ αντίθεση π.χ. με τη Τουρκία, με την οποία, με κάποια διαλείμματα, είχε περισσότερο φιλικές σχέσεις, ίσως και λόγω κάποιων κοινών πολιτισμικών καταβολών και συγγενειών…
Τη στιγμή που ακόμα ο Χρόνος δεν μπόρεσε να επουλώσει τις Αθλιότητες της Γερμανίας και τα Εγκλήματά της κατά της Ανθρωπότητας, είναι τουλάχιστον έκφραση άφατης ηλιθιότητας (ακόμα κι αν πρόκειται για εγκάθετους), η χώρα αυτή να επιτρέπει να αναμοχλεύονται καταστάσεις με τρόπο που απλώς να διεγείρει μνήμες που δεν της συμφέρουν. Μνήμες που η ίδια θάπρεπε να βοηθήσει να αμβλυνθούν, διότι να εξαφανιστούν είναι αδύνατο.