Γράφει ο Λυσίας
Παρακολούθησα και γώ, όπως πολλοί άλλοι φαντάζομαι, τον ποταμό οργής, διαφόρων σχολίων, κατά του Στρος Καν. Ο οποίος ήρθε στην χώρα μας, στην ηλιόλουστη και γοητευτική Αθήνα, περισσότερο για να ενημερώσει, παρά να ενημερωθεί από την κυβέρνηση.
Και να υποβάλλει τα νέα του αιτήματα, πίσω απ’τα χαμένα μας….αποκτήματα και κάτω από της ανεξαρτησίας μας, τα ¨ μνήματα¨.
Διότι, από δώ και πέρα, γνωρίζουμε όλοι, πως όποια επιλογή και αν κάνουμε στην κάλπη, Στρος Καν, θα βγάζει αυτή. Και Δ.Ν.Τ.
Προβληματίστηκα λοιπόν για μια φορά ακόμα.
Για το αν η οργή των διαφωνούντων, και πρώτα η δική μου, είναι δικαιολογημένη.
Εξακολουθώ να είμαι μπερδεμένος…..
Αν και κάπου μέσα μου, βρίσκω γι αυτόν, πολλά ελαφρυντικά. Γιατί απλά, αυτός, δεν ήρθε σε μας. Εμείς πήγαμε σε ........αυτόν…..
Πρόχειρα και αβίαστα. Με λάθος χειρισμούς από την κυβέρνηση. Που δέχθηκε, παθητικά, να παίζει το παιχνίδι των μεγαλοτραπεζιτών. Και του διεθνούς κεφαλαίου.
Παζάρεψε για καλά, τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ο Πρωθυπουργός, με την πρώτη του επίσκεψη στον Ομπάμα. Όπως και με τις ¨παραστάσεις¨ μελό της Μέρκελ, που εμένα τουλάχιστον δεν με έπεισαν. Αυτή πια η ξαφνική ¨οργή¨ της, μου θύμισε καυγά του Ανέστη Βλάχου, σε ταινία του ’60….
Όμοια ¨οργή¨ μ’αυτήν των πριμοδοτούμενων από την ίδια, εντύπων.
Μας δούλεψαν όλοι. Και μείς τσιμπήσαμε….
Παραδοθήκαμε αμαχητί, στα χέρια των Ευρωπαίων και όχι μόνο, ¨ληστών¨ .
Από πού τα συνάγω τούτα;
Μα από τον τρόπο, που η κυβέρνηση ( της….καταστραμμένης αυτής χώρας) διαχειρίζεται την κρίση.
Ή την…..Παράκρουση.
Ξέσκισε τον λαό στις περικοπές και στην ανεργία. Βούλιαξε την μικρομεσαία αγορά. Και στραγγάλισε κάθε ελπίδα, ΧΩΡΙΣ όμως η ίδια, να ξεβολευτεί, στο παραμικρό. Εξακολουθεί αυτή, να απολαμβάνει την μέθη της εξουσίας. Με το παραμικρό, οι Υπουργοί, για τις μετακινήσεις τους, να σηκώνουν ελικόπτερα. Ακολουθώντας τα ίχνη του πιο… ταξιδεμένου ανθρώπου της γης, του Πρωθυπουργού, που ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά, δεν μπήκε σ’ αεροπλάνο της γραμμής. Ταξιδεύει με το πανάκριβο, κυβερνητικό αεροπλάνο.
Έκανε το υπουργικό συμβούλιο 50μελές! Με πενήντα συμβούλους ο κάθε Υπουργός. Με εξαίρεση τον Πάγκαλο (τον αρχι-δουλευταρά!) που έχει κάτι παραπάνω. Έκανε Υπουργό την Νταλάρα (τι την ήθελε αυτή αλήθεια;) για να ξοδεύει χιλιάδες ευρώ στη διαμόρφωση του γραφείου της. Το οποίο καταλαμβάνει έναν ολόκληρο όροφο! Διατήρησε τα golden boys, απανταχού της επικράτειας, με τους ίδιους, προκλητικότατους μισθούς, που τους έδινε κι ο .. «κουρασμένος»… Οι υπουργοί ξοδεύουν ασύστολα… Τα Υπουργεία και οι άλλοι δημόσιοι οργανισμοί, εξακολουθούν να δίνουν, για τη στέγαση των υπηρεσιών τους, εκατομμύρια, όταν εκατοντάδες κτίρια του δημοσίου, ρημάζουν άδεια…
Τα Ολυμπιακά Ακίνητα, αναξιοποίητα κι αυτά, λεηλατούνται και καταστρέφονται.
Οι δαπανηρές φιέστες των κυβερνητικών παραγόντων, εξακολουθούν προκλητικά να υπάρχουν.
Οι χρυσές προμήθειες των κυβερνητικών, σε όλα τα κλιμάκια, δίνουν και παίρνουν…
Ο ορυκτός μας πλούτος, που αυτός θα έπρεπε να μας ΕΙΧΕ ΗΔΗ ξεχρεώσει, είναι υποθηκευμένος στις υπερδυνάμεις. Και τώρα, ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ, η κυβέρνηση, για να διασκεδάσει τον θόρυβο, εξήγγειλε πως θα ανακινήσει τον αδρανή νόμο, για τα ορυκτά μας κοιτάσματα. Κοροϊδεύουν, όπως ακριβώς έκαναν και με τις εξεταστικές, για να κερδίσουν χρόνο…
Και προπαντός : Δεν κατέσχεσε τα κλοπιμαία κανενός αλήτη, από αυτούς που υποθήκευσαν τον τόπο, κλέβοντας τον. Από αυτά τα κυβερνητικά ρεμάλια, όλων των παρατάξεων, που χρησιμοποιώντας την θεσμική τους ιδιότητα, ρήμαξαν, λεηλατώντας τον τόπο.
Είναι λοιπόν αυτή κυβέρνηση που χειρίζεται μια κρίση;
Είναι αυτή κυβέρνηση που συμπάσχει με τον λαό της;
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΩ;
Μου πήρε με το έτσι θέλω τον ιδρώτα μου, για την πατρίδα;
Και κείνη τι έβαλε, γι αυτή την πατρίδα;
Ποια σπατάλη της περιόρισε;
ΠΟΙΑ;
Ο Όλι Ρεν και ο Στρος Καν φταίνε; Ή αυτοί που τους κουβάλησαν, για να καλύψουν με λίγο… θρίλερ, τα «άπλυτά» τους…
Κάποτε, στην εποχή της επανάστασης, η «κλεφτουριά» αποτελούσε τιμή για την πατρίδα. Σήμερα, η ΚΛΕΦΤΟΥΡΙΑ, χωρίς τιμή, χωρίς τσίπα, οργιάζει γύρω μας. Και μείς, με τη σιωπή μας, την επικροτούμε…
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, τον κάθε.. «Στρος», τον κάθε «Όλι», που κρύβουμε μέσα μας, κι ας κλαίμε πια την αλλοτινή, την μπέσα μας.
ΛΥΣΙΑΣ