
Η Ισπανία, ακόμα και η Ελλάδα ή –αν θέλετε- όλη η Ευρώπη, χωρισμένη στα δύο. Κι όμως δίπλα από αυτή την διαφημισμένη κόντρα, κάτι άλλο λάμπει. Θέλει λίγο σκάψιμο για να αναδειχθεί, αλλά μόλις αυτό γίνει θα… τυφλωθούμε. Θα βάλουμε το χέρι μας μπροστά για να αντέξουμε τη λάμψη. Σκάβω λοιπόν στους ημιτελικούς του Champions League, και τι βρίσκω; Ραούλ εναντίον Γκιγκς στον ημιτελικό Σάλκε – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δύο μορφές της ιστορίας του θεσμού. Με νούμερα που… ζαλίζουν στην θέα τους. Ο Ισπανός επιθετικός της Σάλκε έχει κατακτήσει τρία Champions League, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα, έξι Πρωταθλήματα Ισπανίας, τέσσερα Σούπερ Καπ της χώρας του και δεκάδες προσωπικά βραβεία. Ο Ουαλός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από την πλευρά του έχει πάρει δύο Champions League, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, έντεκα Πρωταθλήματα Αγγλίας, τέσσερα Κύπελλα, οκτώ Σούπερ Καπ της χώρας, τέσσερα Λιγκ Καπ και με την σειρά του κι αυτός δεκάδες προσωπικές διακρίσεις.
Θέλετε άλλες αποδείξεις ότι τελικά η συγκεκριμένη… μονομαχία είναι η μυθική; Θέλετε ε; Δεν θα σας πω όμως τίποτε άλλο. Αρκεί κάποιος να δει τους δύο ημιτελικούς της Σάλκε με την Ίντερ και της Γιουνάιτεντ με την Τσέλσι, για να καταλάβει ότι δεν μιλάμε μόνο για παρελθόν, αλλά και για παρόν. Για το μέλλον δεν θα το συζητήσω καν. Έχουν ο καθένας από μία θέση στην αιωνιότητα…