Από τη μια η πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, να ανακαλύπτει τη δεκαετία του ’70 με τις αγορανομικές διατάξεις για ν’ αντιμετωπίσει –λέει- την αισχροκέρδεια που μένει όμως έτσι. Από την άλλη η ίδια κυβέρνηση να κάνει δέηση στον όποιο… μεγαλοδύναμο της αγοράς και για να μην πέσει, πριν την ώρα της, να εκλιπαρεί ώστε να ρίξουν τις τιμές στην αγορά αυτοί που μας τα παίρνουν.
Μερικές πολυεθνικές κάνουν ήδη το θαύμα!... Παγώνουν τις τιμές (πχ στους καφέδες) στη λιανική, τις οποίες φρόντισαν προηγουμένως να τις ανεβάσουν.
Κι ο αρμόδιος υπουργός απευθύνεται σ’ όλους τους παλιούς εταίρους του, αφού μιλάει την ίδια γλώσσα μαζί τους.
Τους ξέρει όμως καλά και ξαναφέρνει πίσω την αγορανομική πολιτική από την εποχή του Βαρβιτσιώτη, του Παναγιωτόπουλου, του Καλαντζάκου, με τις ποινές για τα καπέλα. Τότε δηλαδή που η αγορά ρυθμιζόταν με βάση τα «ουσιώδη εν ανεπαρκεία».
Έτσι μετά από τέσσερα χρόνια νέας διακυβέρνησης με την «ελεύθερη ακρίβεια» να τάχει πάρει όλα, κοντεύει να ξανάρθει η εποχή «με το δελτίο», διότι τώρα πάει να γίνει το ίδιο λόγω της ακρίβειας.
Βέβαια τότε η αγορανομία στην Ομόνοια και το υπουργείο Εμπορίου στην Πλατεία Κάνιγγος, όλο και βάζανε χέρι σε κάποιον κατεργάρη.
Τώρα υπάρχει η ευρωζώνη, και εταιρική κοινωνική ευθύνη.
Και ο κόσμος να τα πληρώνει όλα ακριβά.
Υ.Γ.: Και με τη ζωή του
Του Δ. Τσαλαπάτη